Laura is nog wat onzeker op de fiets. Dit denkt ze zelf in ieder geval. Daarom is ze op zoek gegaan naar iemand in best die samen met haar kilometers kon gaan maken om vertrouwd te raken met de fiets, met remmen, schakelen, bochtjes maken en vast/losklikken.
Afgelopen vrijdag heeft ze voor het eerst gefietst met deze ervaringsdeskundige. Jaja, ervaringsdeskundige want de meneer waarmee ze is gaan fietsen heeft zelf de Mont Ventoux al beklommen. En niet maar 1 keer maar zelfs 3 keer op één dag! Hij kan haar dus goed helpen met het wegnemen van de onbekendheid.
Het was een leuke tocht. Ze hadden ongeveer een uurtje dus hebben 25 km afgelegd. Het was wat fris maar door het fietsen kregen ze het vanzelf warm. In laura’s ogen is dit zeker iets wat herhaald mag worden.
Doordat Laura vrijdag al gefietst had voelde haar spieren weer wat beter aan. Toch zag laura ergens op tegen zondag. Lesley zou niet aanwezig zijn en Kim en Cathy ook niet. Hierdoor voelde laura zich ergens wat alleen. Toch stapte ze in de auto om naar Tilburg te gaan. Eenmaal daar werd ze goed opgenomen in de groep en begon ze samen met de anderen aan een tocht van flink wat kilometers.
Het idee was om ongeveer 60 kilometer te gaan fietsen. Een flinke afstand en gezien het feit dat de 50 als lastig was de vorige keer, een afstand die Laura wat twijfel gaf. Het was geen hele warme dag maar ook niet zo koud als voorspeld.
De tocht ging voorspoedig en al snel was er een goed tempo bereikt. Na een kilometer of 20 begon Laura wat dorst te krijgen. Ze had zakjes met water mee van haar vader. Deze zaten in haar jasje en helaas, door de kou, zat haar body daar overheen. Ze kon er dus niet bij. Omdat het plan was om 60 km te fietsen werd de pauze pas op de helft gehouden. Daarom moest ze nog even wachten.
Inmiddels waren ze al helemaal in België. Voor Laura klinkt dit altijd als heel ver weg maar eigenlijk valt dat best wel mee. Enkele fietsers kregen op de vroege ochtend al zin in Belgische frieten. Maar we draaide af naar een bos en daar was het tijd voor een pauze. Er werd wat gedronken, wat gegeten en ook was er tijd voor een, voor sommige, hoog nodige sanitaire stop. Omdat de lichamen aan het afkoelen waren werd er vrij snel weer verder gefietst.
Onderweg was er nog een onaangename aanvaring. Gelukkig weten we dat dit niet onze fout was en nadien konden we dan ook snel weer verder. Laura’s benen hadden op een gegeven moment was last van vermoeidheid maar ze ging stug door. Op het laatste stuk zat er zelfs nog een eindsprint in.
Laura heeft zondag 62,3 kilometer gefietst. Iets waar ze moe van was maar waar ze ook blij om was. Ze wilde snel haar vader bellen om het hem te vertellen. Achteraf gezien heeft Laura afgelopen zondag voor het eerst een gevoel van trots ervaren. Nog een maand of 2 tot we echt de tocht gaan maken. Spannend maar zeker ook iets om naar uit te kijken. Zeker nu Laura in de maand april al meer dan 200 km gefietst heeft.
Reactie plaatsen
Reacties