Na enkele dagen van mooier weer, weet je altijd dat het in Nederland weer rot weer gaat worden. Al heel de dag was het gisteren aan het spoken en de twijfel was er dan ook of het trainen wel door zou gaan. Tevens was het in mijn hoofd nog geen woensdag (we hadden immers pas net nog gefietst). Toch zou ik weer gaan, want opgeven, skippen of falen… dat staat niet in mijn lijst van opties.
Lesley liet weten door rugpijn niet mee te kunnen. Helaas stond ik er dus vanavond alleen voor. Op de wegen stonden al veel files dus ik wist dat ik eerder moest vertrekken. Maar toen ik op de locatie arriveerde was daar nog niemand. Hierdoor begon ik te twijfelen. Had ik dan toch een bericht hierover gemist. Zou het toch niet door gaan?
Na enige tijd verscheen een andere deelnemer. Maar het weer (en mogelijk ook de tocht in Limburg) hadden er wel voor gezorgd dat we om half 7 pas met 14 mensen waren. Dat was even balen! Toen de zondag groep compleet was stapten we op de fiets en gingen we aan onze tocht beginnen.
Het waaide flink en op de weg lagen al veel takken en bladeren. Dat zorgde ervoor dat we goed moesten oppassen want een val is snel gemaakt. Na 13 kilometer hebben we een pauze. Inmiddels waait het meer en valt er ook de nodige regen. Tijd dus voor een regenjas.
We vervolgen onze tocht en al snel merk ik dat het qua prikkels te veel is. De regen, de wind, de verwarrende route. Als we dan ook nog een half verhard pad op gaan dan loopt mijn hoofd over. De spanning en prikkels worden te veel, maar ik weet dat ik door moet. Wel zak ik af en kom ik achteraan te fietsen.
Een tijd lang fiets ik met tranen in mijn ogen. Er worden dingen tegen me gezegd maar ze komen niet binnen. Ik merk dat het eigenlijk niet gaat. Ik wordt een stuk geduwd en daarna neemt Cathy het over. Ze weet bij mij binnen te komen en mij een beetje aan het praten te krijgen. Ik geef aan dat ik eigenlijk wil stoppen. Maar dat ik weet dat ik door moet. Ik heb het zwaar en merk dat het nu echt knokken is.
Ondertussen blijft het regenen en in mijn hoofd gaat van alles door elkaar. Ik zit er doorheen maar ik blijf doorgaan. Mijn broek is doorweekt. Mijn schoenen zijn zwembaden en het is niet leuk meer. Maar we zijn nog niet terug en ik ben nog lang niet thuis. We moeten door.
Bij terugkomst op het startpunt wordt er nog een groepsfoto gemaakt van alle bikkels van de zondag groep. Vervolgens helpen enkele buddies mij om mijn fiets in de auto te leggen en ga ik even met Cathy mee om wat op te warmen. Bij Cathy krijg ik een heerlijke warme chocomel en een droge broek en sokken. Nadat ik wat bijgekomen ben, ga ik naar huis.
Mijn fiets is smerig en mijn kleding hangt nu te drogen. Gisteren was zwaar. Maar ik heb het wel weer gedaan.
Reactie plaatsen
Reacties
Hey Laura,
Wat een mooi blog.
Je hebt hard geknokt gister en gewonnen!
Normaals complimenten. Je bent een kanjer en een doorzetter. Tot zondag.
Gr Cathy