De slaap pakken wilde toch niet lukken. In plaats daarvan krijgt Laura de 2e korte stop ook mee. Daarna is het wel gelukt om even te slapen. Telkens met kleine beetjes maar alle slaap is mooi meegenomen
Rond 6 uur gaan we ontbijten, buiten is het nog fris en de meeste deelnemers haasten zich naar het toilet en de koffieautomaten. De broodjes en koeken worden genuttigd, er wordt opgeschept over wie het minste geslapen heeft en er wordt zelfs een sprintwedstrijd gedaan.
Om half 7 stappen we weer in de bus, nog 2 uur en dan zijn we er. We zien het landschap veranderen. En met die veranderingen loopt ook de spanning op. Wanneer zien we de berg? Hoe zal het zijn? Hoe is de camping? Het zijn vragen die bij de meeste van ons toch wel boven komen drijven.
De lavendelvelden kleuren de buitenwereld paars, de bergen worden hoger en de ruïnes worden stuk voor stuk even mooi gevonden. En dan…, in de verte…, Daar is hij! De Mont Ventoux.
De foto’s worden genomen en we draaien het binnenland in. Laura heeft inmiddels een plekje bemachtigd bij het grote raam aan de voorkant. Het is machtig mooi om te zien, maar het roept ook wel spanningen op. Want als hij op deze afstand al zo imposant is, hoe is dat dan van dichtbij? In de bus worden mensen enthousiaster en drukker. Laura wordt juist stiller, ze zet haar koptelefoon op en keert even in zichzelf.
Heel mooi dit avontuur, maar dat we nu echt aan het begin van het laatste deel staan… dat is toch wel eng, spannend, vreemd en zenuwslopend.
Reactie plaatsen
Reacties