Best 23 april 2019. Langzaamaan wordt ik deze ochtend wakker. Een zwaar lichaam en pijnlijke arm herinneren mij aan een leerzame en geweldige dag in Limburg. Een dag die al veel eerder begon.
Aanloop
In Limburg gaan trainen in de heuvels. Dat is één van de dingen die je ook doet vanuit team Mont Ventoux. Maarliefst 2 keer ga je die kant op. Met zn allen met de bus. Het lijkt heel simpel, tas pakken goede nacht slapen, fiets in de bus zetten, in de bus stappen en gaan. Maar zoals al gebleken is is niets simpel of vanzelfsprekend.
Al ruim 1.5 week zit er vooraf spanning. Hoe zou het gaan? Kan ik het wel? Wat als ik het niet redt of als ik moet opgeven? Wat als ik achteraan kom.te fietsen en iedereen ophoudt? Het zijn dingen die voorbij komen. Dingen die maken dat Limburg vooral heel spannend en eng is.
De dag vooraf
De benen worden geschoren. Het is immers een zeer warme Pasen dit jaar en daardoor is het tijd voor een korte broek. Dat is obstakel 1. Ik heb de broek de dag voor de tocht al even aan. Hij is nog ongebruikt en nieuw. Tot vandaag durfde ik niet. Ik fietste in een lange broek, of de 3-kwart broek van pa. Maar het wordt warm en ik zal wel moeten.
Ik noemde het net al obstakel 1. Onzeker stap ik de studeerkamer van mn vriend binnen en licht mijn hart. Dit kan toch niet. Mijn knieën hebben vetkwabben hierin, ik zie er niet uit. Mijn vriend zegt dat t meevalt en ik breek. Ik vind het eng om te gaan fietsen daar. Eng om in deze broek te fietsen. Eng om met de bus mee te gaan. Ik voel heel veel spanning. Mijn vriend spreekt mij moed in en stelt me gerust. Ga maar lekker slapen zegt hij. Het komt wel goed.
Vertrek
Maar slapen lukt niet. Ik zie het 1 uur worden en om 5 uur ben ik weer klaarwakker. Spanning... zeg ik. Ik ga uit bed en maak me klaar. Hemd aan, korte fietsbroek aan. Even eten en alvast drinken. En dan brood smeren, tas verder inpakken en mijn haren op een knot doen.
Het is half 7 en ik ben nog aan het klooien met mn haren. Lastig hoor als je arm niet mee wil werken. Er is al contact geweest met Lesley. Zij zal mijn fiets, die al in Tilburg staat, in de bus zetten en mij appen als ze vertrekken. Vanaf 7 uur vertrekt de bus in tilburg. Ik stap tegen half 8 op in Veldhoven, dat is makkelijker.
Zodra ik een appje krijg dat ze zijn vertrokken weten mijn vriend en ik dat we nog een minuut of 10 hebben voor ook wij weg moeten. De spanning zit al hoog en ik check nog een keer mijn tas. Drinken, eten, kleding voor nadien, deo, portmonee, helm en handschoenen... Alles heb ik. En zo stappen ook wij in de auto, opweg naar Veldhoven, waar ik overstap op de bus.
De busreis verloopt goed. er worden grappen gemaakt, ervaring gedeeld en ik kom erachter dat ik niet de enige en die spanning voelt en slecht geslapen heeft. Vooraf dacht ik dat dit zo zou zijn, dus dit was wel even een opluchting. In de bus vond Lesley een envelop in haar tas. "openmaken in limburg" stond erop. TOen de envelop open ging zat daar een lief succes kaartje in van haar dochter. Dit deed niet alleen Lesley stralen maar ook anderen vonden dit een heel mooi gebaar.
Toen we in Limburg aankwamen stond de Koraal groep al op ons te wachten. We zorgden ervoor dat we klaar stonden en kregen de laatste instructies. En toen vertrokken we voor onze tocht. Tussen ons en de eindstreep zaten 52 km, vele heuvels en afdalingen en een tussenstop. Maar met het vertrek waren we daar nog niet.
De eerste heuveltjes werden beklommen. Nog laag en niet zo stijl. Even een kans om te wennen. Daarna een 1e lange afdaling. Eng voor de meeste, maar gelukkig had ik met papa al geoefend in de bergen. Een hindernis minder en ik kon genieten van het afdalen. De snelheid en het ruisen van de wind. En genieten van de omgeving. Want de omgeving was zeker het genieten waard.
Eerste echte klim
Al snel is het tijd voor de 1e echte klim. Het is nadenken bij het schakelen en ik merk dat ik qua snelheid flink tergzak. Waar ik met afdalen vooraan in de groep terecht kom, eindig ik met klimmen ver achter de groep. Maar ik doe het op mijn eigen tempo. We stoppen best vaak onderweg. Ivm vallers of om even te wachten op achterblijvers. Op die momenten geniet ik van het uitzicht en het weer. Voor het fietsen is het soms wat warm maar als we zo stil staan is het heerlijk.
Er volgen nog wat kleine heuveltjes en dan komt er een lange grotere klim. Ik zak flink af en moet bikkelen. Maar ik ga door. Met af en toe een duwtje in de rug kom ik aan bij de groep die halverwege bij een restaurantje een sanitaire stop gemaakt heeft. Ik geef aan door te willen want we zijn nog niet bij de top. Dus we gaan door, stoppen halverwege is namelijk weer lastig starten.
Op een langer recht stuk stop ik met mijn duwer en kom ik even bij. daarna sluit ik me weer bij de groep aan en gaan we verder. Het voelt oneerlijk als ouderen voorbij komen op de fiets en er geen moeite mee hebben. Maar zij hebben dan ook een motor die hen vooruit duwt.
Rust in de bossen
Na deze klim volgt er een afdaling. scherpe bochten en tegemoetkomend verkeer. dat zijn allemaal dingen waar we rekening mee moeten houden. Ik kom los van de langzame dalers en maak vaart om straks weer sneller naar boven te gaan. Een nieuwe klim dient zich aan en ik zak al snel weer terug. Er wordt gevraagd of ik hulp nodig heb maar ik geef aan dat ik het zelf kan. Dus de duwer gaat iemand anders helpen.
We klimmen nu op een berg een heel stuk door de bossen. Minder warm dus en eigenlijk veel meer genieten. De weg is wel nog in delen te zien, dus ik weet waar ik heen moet. Ik fiets in mijn eigen tempo en ritme door, op naar de top. Lesley is tussendoor gestopt om op mij te wachten en ik schreeuw haar toe dat ze best door mag fietsen. Ik volg wel.
TIjdens het fietsen spreek ik mijzelf toe. Ik vergelijk mijzelf met de Laura van een half jaar terug. Toen kon ik nog niet eens naar de heide fietsen zonder moe te zijn. En nu fiets ik hier in de bergen naar boven. Ik probeer mijn focus te leggen op mijn ademhaling en te luisteren naar de fluitende vogels om me heen. Mijn benen blijven gaan in een ritme en langzaam maar zeker kom ik boven. Op de top staat Lesley te wachten en ik daal met haar af.
Tijdens de afdaling laat ik even wat tranen komen. want ik voel weer dat beetje trots. Trots op dat ik dit toch maar doe. We gaan door met afdalen tot we bij de groep zijn. Daarna kunnen we verder naar het pauze punt. Deels op eigen inzicht want de bordjes zijn we kwijt. We fietsen naar mechelen en daar staat de vlaai al op ons te wachten. Even bijkomen en bijtanken. Bij anderen komen nu ook wat emoties los. Maar dat hoort erbij en mag allemaal.
Smalle HEUVEL PAADJES
Na de pauze gaan we weer door. We beginnen in het dorp maar al snel slaan we een grindweggetje in en komen we bij smalle heuvel paadjes Het grindpad was al eng maar ook deze smalle wegen zijn niet mijn favoriet.
Zeker niet omdat we vol in de zon rijden en ook tegenliggers hebben. Klimmen en afdalen wisselen zich snel af en dan komen we op het punt dat we nog maar een kilometer of 10 te gaan hebben. We wachten even op wat achterblijvers maar krijgen van de organisatie te horen dat we vooral door moeten fietsen. Anders worden de benen weer stijf.
Dit klopt ook wel want na de pauze met vlaai merkte ik ook al dat mijn benen even wat minder wilden. Het ritme was eruit. We besluiten dus om door te gaan. Er staat ons namelijk nog een lange kale klim te wachten. En er is wat meer wind gaan waaien dus het wordt pittig. "Ach dat is een goede oefening", zeg ik een paar keer. Dus we stappen op de fiets en gaan weer door.
UIt de kom
We beginnen met eens stukje klimmen in het dorpje.Weer wat afdalen en dan weer omhoog. Helaas besluit mijn arm om uit de kom te schieten tijdens dit klimmen. Ik geef dit aan en we zorgen dat we op een vlak stuk komen. Daar zet ik hem terug in de kom en kom ik even bij. MIjn hand tintelt maar de pijn trekt weg. Ik geef aan dat we door kunnen en we gaan verder.
We beginnen aan de laatste echte klim. Hij is maar 1,5 km lang maar wel steeds verder omhoog. Met op het einde zelfs nog een klein extra steil heuveltje. Een duwer is afgezakt om mij te helpen want ik kan minder goed op mijn arm leunen en ook zijn enkele vingers uitgevallen. We gaan ervoor. We zijn niet snel maar dat hoeft niet. Doordat we tussen de weilanden fietsen, heeft de wind redelijk vrij spel om het ons moeilijk te maken. Het is dus inderdaad een goede oefening, al hoop ik dat mijn arm het me niet nog extra moeilijk maakt bij de echte klim.
Laatste loodjes.
Na die laatste klim is het nog af en toe een heuveltje en vooral aftellen van kilometers. Kim en ik zetten er nog zo goed en kwaad als het kan een eindsprint in We zijn op, maar weten dat we er bijna zijn helpt ons om kracht te vinden.
Als we de straat binnenrijden waar de bus staan worden we onder gejuich onthaald door de zaterdag groep die al lekker van de zon zit te genieten.
Ik ben op. Niet zozeer van het fietsen maar van alle prikkels. En vooral van de prikkels die mijn arm me extra gaf. Meteen wordt ik van mijn fiets geholpen en helpen ze mij om mijn tas af te doen. Iedereen wil weten hoe het ging of zeggen dat ze het knap vinden, maar ik ben even klaar met alles. Ik wil mijn shirt uit en mijn arm in een sling.
Na het fietsen
Nadat iedereen binnen is en al een beetje opgefrist is gaan we met de bus naar een restaurant waar we een heerlijke maaltijd krijgen. Soep als voorgerecht, dan een vol bord pasta en ook nog een ijsje als toetje. Daarna is het naar huis. Ik ga met het fotografen busje terug omdat de grote bus dan niet moeilijk hoeft te doen met het keren als hij mij afgezet heeft.
Eenmaal thuis merk ik dat mijn verwerking begint. Eerst vertel ik hoe het geweest is en dan ga ik "lekker" in bad. Ik kan echter de rust niet vinden en merk dat mijn hoofd begint over te lopen. Ik laat het bad leeglopen, hijs mijzelf er met moeite uit en zorg dat ik naar bed kan. Mijn vriend komt checken hoe het gaat en de prikkels komen eruit. Mijn benen voelen als lood en tintelen, ik stort mijn emoties van de dag eruit, mijn arm doet pijn. Jup ik ben overprikkeld en nu ik thuis ben heb ik de veiligheid om het te laten gaan.
Mijn vriend legt wat kussens onder mijn benen en stopt me lekker in. Ga maar slapen zegt hij, dan voel je je morgen een stuk beter.
The day after.
Zoals ik in het begin al schreef, werd ik vanmorgen wakker met zware benen en een pijnlijke schouder. Het 1e wat ik deed was het online zetten van een kleine samenvatting van gisteren en het bedanken/complimenteren van het team. Dat deed ik met de volgende woorden.
"Wat een toffe, mooie, leerzame en vooral vermoeiende dag was het gisteren. Een dag van doorzetten, eerste keren, afzien, genieten, schouder terug in de kom duwen en nog even de laatste kilometers/klim diep gaan.
Gisterenavond kwam alles even eruit. De spanning, de emotie. Het lichaam voelde zwaar en de benen zelfs als lood. Het hoofd stroomde over want ik was weer thuis, in een veilige omgeving bij mn vriend.
Vandaag ga ik een blog schrijven. En proberen te herstellen. Het was pittig maar ook echt wel heel tof. En ondanks dat ik er gisterenavond doorheen zat en in mijn gedachten de schreeuw om dit nooit meer te doen steeds luider werd, stap ik woensdag weer op de fiets.
Samen met mijn geweldige buddy Lesley Martens die gisteren haar eigen strijd leverde. Ook voor haar was het afzien en ook zij ging stug door.
Leuk om zo het hele team te zien. Inclusief de fotografen, verzorging enz. We zijn echt een team. We helpen elkaar en steunen elkaar. En we begrijpen elkaar. Ook als er na een klim tranen komen van vermoeidheid of omdat het te veel is snappen we elkaar, want stiekem hebben we dat allemaal, al laten we het niet altijd zien.
Een dik verdiend compliment naar iedereen die gisteren gefietst heeft en geholpen heeft. We deden het toch maar gewoon. En dat terwijl het er heel verleidelijk uit zag om naast de weg, in het gras te gaan liggen zonnen. Wij zijn allemaal bikkels!"
Ik ben Amarant dankbaar dat ik deze kans krijg. Want het is een mooi avontuur met hele mooie lessen. En het is geweldig dat we met zijn allen (en dus niet alleen team L ) Er vol voor gaan en elkaar helpen. Ieder op zijn eigen tempo en met zijn eigen doelen en obstakels. Nog een kleine 2 maanden, tientallen trainingen en nog een dagtocht naar limburg. Wij gaan allemaal die top halen.
Reactie plaatsen
Reacties
Nou lieve, dappere Laura, kippenvel hier bij het lezen van jouw mooie blog over de bijzondere, leerzame, zware, geweldige dah van gisteren.
Alle emoties kwamen voorbij net zoals de heuvels en de afdalingen...
Hier vandaag ook een ‘zwaar’ lijf, maar boordevol trots! Trots op jou (want wat een topper ben je), op mezelf (want wat sputtert dat lijf soms ook tegen), trots op dit geweldige project, trots op iedereen die dit mogelijk maakt en iedereen die er op wat voor manier dan ook aan meedoet. Een unieke ervaring en een blijvende prachtige herinnering. 🍀 Heel dankbaar voor.
Nou en of dat wij SAMEN de TOP gaan halen!!!
Liefs, je buddy 🚴🏻♂️
jij gaat als een speer super goed veel succes jullie allemaal xxxx
hoi met david sorry dat ik op vakantie was en ik heb aan jullie gedacht toen jullie op de bergen van limburg waren maar ik ben zondag weer en 19 mei ben ik ook in limburg en ik heb gelezen en ik kreeg tranen in mijn ogen en nu ook nog maar tot morgen dan zie ik jullie weer groetjes david
Hi Laura,
Wat leuk om je blogs te lezen! Het zijn echt mooie ervaringen, emoties zijn gezond dus laat ze gaan. Je bent echt een doorzetter! Zet m op hè kanjer!