De eerste (kilo)meters

De "laatste" spinningles

Op maandag 11 maart vond de laatste officiële spinningles plaats. Lesley kon die avond niet, maar Laura was wel aanwezig.  Met nog enigszins pijnlijke kuiten van  het fietsen en wandelen in Duitsland, zat ze vol goede moed weer op de fiets.

Haar arm deed redelijk mee, maar op het laatst had haar pink helaas geen gevoel meer. Deze topper heeft doorgezet en de les afgemaakt. Minder kilometers dan normaal maar wel een hogere gemiddelde weerstand, dus dat is top.

Onzekerheid en vragen

Gisteren was het dan voor het eerst zover. In de avond zouden we de baan op gaan. Dit zorgde toch wel voor veel spanning en de nodige vragen. Hoe zou de kleding en de fiets zijn? Hoe zou het weer zich gedragen? En vooral ook, durft Laura op de fiets haar eerste meters te maken?

In de middag kon Lesley, Laura al een tipje van de sluier geven. Zij was namelijk bij Rings en daar stonden de fietsen. Dus kreeg Laura tegen het middaguur al een foto te zien van haar fiets. Een zalm-fluor-roze fiets met daarop haar naam. Peter, de vader van laura was meteen jaloers. En iedereen vond de kleur gaaf. Iedereen behalve Laura, zij moest heel erg wennen aan de kleur. Want het was wel heel roze.

Die middag ging het in Best flink los. Hozen, onweer en hagel, alles kwam voorbij. Zou het vanavond doorgaan? Zou het weer meezitten? Op weg naar Tilburg leek de lucht daar mee te vallen. Tot ze op locatie waren en een onheilspellend zwarte lucht zich boven het clubhuis van TWC Pijnenburg sloot. 

SInterklaaspakketjes

Langzaamaan druppelde de deelnemers binnen. Sommige vonden het spannender dan anderen en sommige waren zichtbaar en hoorbaar heel blij met hun fiets. 

Nadat iedereen wat rustig was geworden,  kregen ze wat uitleg over de avond te horen. Inmiddels was het goed aan het regenen, maar er zou toch eerst kleding gepast worden dus we hadden nog even.  De kleding werd uitgedeeld als een soort sinterklaaspakketten. Goedgevulde tassen met de namen erop werden aan de deelnemers gegeven. En iedereen begon gretig te kijken.

De kleding was speciaal voor dit team bedrukt met het logo. En in de tas zat genoeg om het fietsen te kunnen uitoefenen op de baan, weg en berg. De deelnemers.kregen een korte en lange broek, een body(tegen de wind) een jersey met lange en met korte mouwen,  een paar sokken, een regenjas, handschoenen met open vingerstukken en helemaal gesloten handschoenen en natuurlijk een helm. Een heel pakket dus. 

Er werd kleding gepast en dit was flink wennen. Laura voelde zich om heel eerlijk te zijn net een michelin mannetje. Ja, dat zelfbeeld moet nog wat verbeteren.

De fiets

Na de kleding was het tijd voor de fietsen. Een moment wat voor vele het hoogtepunt was, helemaal omdat het inmiddels droog was en er dus ook echt gereden kon worden. Laura had het even heel lastig, haar faalangst speelde op en ze twijfelde enorm.

Zou ze wel durven? Wat nou als ze zou vallen? Wat zouden de anderen dan denken? En tot overmaat van ramp was ze thuis ook nog haar schoenen vergeten. Haar vader was de reddende engel en had gelukkig ook zijn spullen mee. Dus laura kreeg zijn schoenen. Iets te groot, maar met een extra paar sokken goed op te lossen. 

De spanning liep zo hoog op dat hij er met wat tranen uit kwam. Daarom werd, toen iedereen buiten was, door Laura eerst binnen geoefend. Haar vader en Lesley hielden de fiets vast. Eerst inklikken met links, toen - met enige aarzeling - omhoog en op t zadel gaan zitten. Voeten voor het eerst van de grond. Met de rechtervoet ook inklikken en het stuur op de juiste manier vastpakken.  Dit werd nog een keer herhaald en er werd ook al besloten dat het voor Laura's arm het fijnste zou zijn als er een extra stuk tussen het stuur gezet kon worden om zo de afstand en houding wat aan te passen. En toen was het moment daar om naar buiten te gaan.

De baan op

Buiten waren de meeste deelnemers al aan hun rondjes begonnen. Voor Laura begon nu het stukje van op en afstappen met anderen erbij. De fiets werd weer vastgehouden en het riedeltje van binnen werd herhaald. 

En toen de eerste meters. Een klein stukje met Lesley en Peter naast haar. Wiebelig fietste ze een stukje en toen was het losklikken, remmen en stoppen. Het ging wat ruw, maar wel goed. Tranen ivm de spanning en prikkels, enkele andere buddies die poolshoogte kwamen nemen. Tips werden gegeven en Lesley ging haar fiets halen. Ondertussen kwam Laura even bij en werd ze door een andere buddy op sleeptouw genomen. Haar vader rende mee. Langzaamaan werd er gefietst.

Weer een stop tussendoor om te oefenen en weer door. Na 1 rondje was het tijd om, zonder dat iemand de fiets vast hield, zelf op te gaan stappen en weg te fietsen. 

Ook deze ronde volgde Peter op de voet en Lesley fietste naast Laura. Daarna bleef Peter wachten om wat fotos te maken en gingen Laura en Lesley samen wat rondjes fietsen. Rustig aan en op hun eigen tempo.

Er was zelfs al een kleine inhaalactie die gepaard ging met een herhaald " oh sh*t, ow sh*t" van Laura's kant, maar het lukte. Na enkele rondjes was het wel weer genoeg. Het hoofd zat vol en terwijl anderen in volle vaart voorbij geraced kwamen, wilde Laura weer lekker met beide benen op de grond staan. 

De fiets werd weggezet en Laura kon binnen even bijkomen. Daarna werd nog wat besproken en toen was het tijd om naar huis te gaan.

Zaterdag weer

Omdat het trainen op de baan op woensdag en zaterdag is, gaat Laura deze week maar liefst 3x trainen. Zaterdag van 9.30 tot 12 uur zal zij weer wat rondjes maken. Dit keer op de 2km baan ipv de 500m baan. Laten we hopen dat het weer meezit! En hieronder nog een foto van de kat van laura die heel blij is met de doos van de helm.