Gisteren was het weer tijd om te spinnen. Tijd om los te gaan en tijd om te presteren. De eigen instructeur was er weer en dat scheelde een stukje qua onbekendheid. Lesley kon helaas niet mee doen, maar de vader van Laura nam plaats op de fiets naast zijn dochter. Samen gingen ze deze les volbrengen. Deze les was een uitdaging, een beproeving en loodzwaar. Als ik deze les zou samenvatten in woorden dan zou je de woordwolk van de afbeelding krijgen.
Huwelijksaanzoek
De les begon met een vrolijk moment. Een van de cliënten kreeg zijn schoenen niet vast. Daarom had hij hulp nodig. Toen hij eindelijk vast zat zei iemand anders, dat hij dat toch echt snel zelf moest gaan leren want nu ging de ander steeds voor hem op de knieën. Hierop antwoordde de cliënt zonder aarzelen: " Als het een vrouw was, had ik ja gezegd." Heel de groep lag dubbel en de toon leek gezet.
Nieuwe muziek
De instructeur kwam binnen en gaf aan dat we nieuwe muziek hadden. Hij vertelde dat hij zelf ook nog even moest nadenken over de diverse standen waarop je je fiets in moest stellen, maar de choreografie wist hij wel. Hij startte de muziek en de les begon. Het was een rustige beat en de muziek stond niet te hard. Eerder te zacht, maar het was duidelijk dat deze instructeur wist met wat voor groep hij te maken had.
Spierkracht
Deze les zou gaan om de spieren. Dit betekende dat het weinig RPM zou zijn en een hoge stand. Dit is iets wat heel goed is als het gaat om het oefenen voor het beklimmen van de Mont Ventoux. De les werd pittig en heftig. Af en toe moesten we naar dubbel tempo bij stand 3 tot 5. Echter wilde het Laura maar niet lukken dit te halen. Ze kwam tot 121 RPM. Dit frustreerde haar gigantisch. Want ze was zich ervan bewust dat ze vorige keer meer RPM haalde. Gezien de hevigheid van de les was dit echter te verwachten.
Ook moesten we vaak racen (100RPM) met weerstand 6 of hoger. Dit was heel pittig. Het werd nog pittiger omdat er geregeld een versnelling was of een nog hogere weerstand. Geregeld moesten we een staande klim doen, met een beginweerstand van 8 of 9 en dan wel 3 weerstanden erbij.
Dit was dus flink afzien. Laura zat er geregeld helemaal doorheen, maar ze ging door. Opgeven was en is geen optie want als ze straks die berg op gaat, wil ze niet stoppen met de top in zicht. Dus was het doorgaan, stuk gaan en niet opgeven. Zelfs voor de vader van Laura, een geoefend sporter, was het een zware les. Maar hij zag hoe zijn dochter er vol voor ging en probeerde qua weerstand en tempo mee te doen en het bij te houden.
Tot het gaatje
Tegen het einde van de les werd Laura zelfs wat misselijk. Iets wat wijst op het feit dat ze helemaal tot het gaatje gegaan is. Dat ze alles gegeven heeft om door te gaan. Uiteindelijk heeft ze 18.3 km afgelegd in 54 minuten. En met vooral klimmen en zware weerstand op de fiets, is dat best veel.
Toen de les over was kwamen daar de tranen, de frustratie kwam eruit en de uitputting was duidelijk. Snel naar huis, tot rust komen in de armen van haar vriend, douchen en dan slapen waren een goede remedie.
Vandaag bijkomen op de bank en vanmiddag verder Met een rondje langs de winkels. Gisteren zijn de 1e winkels al bezocht. En sommige hebben hulp toegezegd. Dit is heel erg welkom want we zijn helaas aan het stagneren met sponsorgeld. We hopen de 750 of 1000 te halen voor we de berg op gaan. Heb je ons nog niet gesteund en wil je dit graag? Laat dit dan weten of kijk op de pagina sponsor worden.
Alvast heel erg bedankt.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat mooi geschreven en supergoed getraind weer! Balen dat mijn lijf het even af liet weten, maar fijn dat jouw pap naast je zat. Knap dat je grenzen opzoekt en logisch dat het dan even teveel is. Hopelijk vandaag goed uitgerust. 🍀
Tot maandag.
Liefs, je fietsmaatje 🚴🏻♂️